Na aankomst in Scarborough (hoofdstad Tobago), was het tijd voor een goede lunch, gemaakt met lokaal voedsel (bestaande uit vlees- of visgerecht, vol stukken vet en een erg smakelijke saus; en zgn. ‘ground provisions’ ofte een mengsel van aardappelen, gekookte groene bananen -werken goed! als afrodisiacum-, zoete aardappelen, ….). Daarna was het tijd voor de ‘parade’. Wij achter onze truck, in vol ornaat en in de juiste muziek (playlistje van een uurtje; ken alle muziek intussen van buiten; prachtig souvenir; mensen die het afstudeerhok met mij gaan delen zullen het snel leren kennen) en zonder alcohol in het bloed; hebben een feestje gebouwd om U tegen te zeggen. Drie keer langs het parcours stond er een podium opgesteld voor de ‘jury’ en voor elk van deze podia deden we een soort van ‘voorstelling’ van wie we waren en wat we te vertellen hadden. Achteraf bleek dat we 4de zijn ge-eindigd. Een mooi resultaat voor de eerste keer dat deze mas-band haar ding deed.
Na de stoet zelf, was het tijd voor het diner; en aangezien het 5.30pm geweest was, mochten we aan de alcohol. Clandestien was er al een en ander genuttigd, maar nu mochten er ook openbaar, volgens CoralCay-regels, 4 pilseners genuttigd worden. Immers, de dag erna was een duikdag en het is gevaarlijk om te duiken met teveel alcohol of afgebroken alcohol in je bloed. Uitdroging is de belangrijkste oorzaak van duikongevallen met blijvend letsel.
Na het diner zagen we de andere mas-bands langskomen. Er zijn grofweg twee soorten. Je band is ofwel een ‘dance-band‘, zoals ons; of je bent een ‘steelband’. in het laatste geval heb je een gigantische truck vol met ‘steelpans’ ofte goed afgestemde olievaten, geschikt voor het produceren van calypso-muziek. Een LANGgekoesterde droom ging in vervulling. Corneel Jr. ging calypso-drummen op een steelpan. Ongelooflijk cool welke geluiden, ritmes en vibes je uit zo’n apparaat gesleept krijgt. Heerlijck ende puur genieten. De man met wie ik aan de praat raakte zei dat, op basis van mijn spel, ik duidelijk thuishoorde in de ritmesectie en dat ik een goede jazzdrummer was. Hij bood me zowaar een plek aan in zijn band. Ik moest hem helaas vertellen dat ik Europeaan was, met grote interesse maar geen tijd/mogelijkheid om zijn band te vervoegen. Vereerd verliet ik de truck….
Hierna trokken we verder de stad in, waar er blijkbaar terug modder was bovengehaald om het einde van carnaval te vieren. We dronken fris en helder Heineken bier (dat zowaar meer smaak heeft dan de lokale Stag- en Carib-brouwsels) en wat betere rumsoorten. Veel weet ik er niet meer van maar blijkbaar hebben anderen foto’s genomen. Men friste enkele dagen later mijn geheugen op en naar wat ik toen hoorde, moet het hét (of een van de) meest schandalige aangeschoten moment(en) zijn dat/die ik ooit heb meegemaakt. Gelukkig waren de duiken de dag erna zeer ondiep en makkelijk. Denk niet dat ik iets anders/meer had aangekund….
De waarde van onze activiteiten voor de locals.
Wat hebben de locals aan onze aanwezigheid? Wij, gebruinde maar nog steeds blanken, worden hier niet helemaal gezien als toeristen, maar zeker ook niet als locals. Ergo: we zijn een leuke bron van inkomsten (er is een juwelenverkoop gehouden hier, voor de internetverbinding worden we afgezet, wil je limen met locals dan vragen ze je om hun rum te betalen,…) maar toch zijn locals niet echt opdringerig naar ons geld. Naar onze vrouwen daarentegen…. Er is/was een vaste groep van zo’n vijftal mannen van de Speyside Rangers (zie hoger) die langskwamen om met onze vrijgezelle dames te feesten/ze uit te vragen voor zaterdagavond/zondag en ze stukjes Tobago te laten zien die de rest van de aanwezigen hier op de site niet te zien krijgt, of toch niet zo goedkoop. De ‘indecent proposals’ (ooit gehoord van de uitnodiging ‘shall we do 20 toes and two noses’?) vliegen je om de oren; cru gesteld: ‘die negers denken maar aan één ding’. Naast bedpartners en geld voorzien we de locals gelukkig ook van data over de koraalriffen. Deze data gaan naar de Tobago House of Assembly (THA), vrij goed vergelijkbaar met de Vlaamse regering, want de regering van deelstaat Tobago en bevoegd voor land- en persoongebonden zaken zoals milieu en onderwijs. Met name deze twee gebieden zijn zaken waarbij CoralCay samenwerkt met de THA. Over de rifgegevens krijgen we geen feedback, voor zover wij weten verdwijnen onze data in een of ander archief. Er gebeurt immers erg weinig door de overheid op het vlak van koraalrifbescherming. Het enige is het ‘Marine Park’ rond Buccoo Reef, in het westen van het eiland, maar dat Marine Park bestaat vooral op papier. In dat natuurgebied wordt naar hartenlust gevaren, gevist, ge-jetskiet, gesurft enzovoort enzovoort. Er is geen enkele consequentie aan het overtreden van de regels van dat natuurgebied. Nochtans zijn de koraalriffen, samen met de bossen en de resorts, de belangrijkste bron van inkomsten voor het eiland. Begrijpe wie kan…
Wat we wel weten: de locale Charlotteville-overheid gaat gebruik maken van onze data. Binnen de gemeenteraad wordt er gediscussieerd over de wenselijkheid van het verlengen van de pier (nu: 20 meter) naar een lengte van een kleine honderd meter, die dan tot diepwater zou lopen zodat cruiseschepen kunnen aanleggen. Deze zouden extra inkomsten voor het dorp betekenen, met aan de andere kant een grote druk op de riffen, met gevolgen voor de inkomsten uit visvangst en duikindustrie…. Hier kunnen de gegevens van CoralCay helpen in de beslissing…..
